Conta Ostinato

	4 vleugels, 4 toppianisten, historische toplokatie, ... De componist schrijft in de inleiding van de partituur: "Er zijn andere combinaties mogelijk waarbij toetsinstrumenten aan de orde zijn. Maar de uitvoering met vier piano's heeft de voorkeur". Het Rondane Kwartet is hiervan een voorbeeld. De compositie wordt echter ook uitgevoerd op één piano (bijvoorbeeld door Ivo Janssen) of één piano in een quatre-mainsversie (Zwaan Stam en Eric Langedijk) tot aan zes piano's en marimba (Peter Elbertse), saxofoonensemble (Sax Society), geprepareerde piano's (Sandra en Jeroen van Veen), kerkorgel (Toon Hagen en Aart Bergwerff), synthesizer (Sandra en Jeroen van Veen), harp (Assia Cunego), harp met elektronische muziek (InnerAct) en beiaard (Arie Abbenes, Rosemarie Seuntiëns). Canto Ostinato wordt gerekend tot de minimalistische muziek, al duidde Ten Holt zelf de opbouw liever aan als een "genetische code". Hij creëerde meer dan honderd korte secties van enkele maten, die ad libitum kunnen worden gespeeld en naar keuze één keer of veel vaker kunnen worden herhaald. Tijdens de uitvoering worden veel beslissingen op het gebied van het tempo en het aantal herhalingen aan de musici overgelaten. De speelduur kan variëren van ruim negentig minuten tot een hele dag. Dat laatste is bij sommige uitvoeringen inderdaad gebeurd. Hierover zegt Ten Holt in zijn memoires: "Ook de veronderstelling van hoe-langer-hoe-beter is een vergissing als de spanning tussen twee tijdpunten ontbreekt en er niet meer klinkt dan zinloze herhaling van hetzelfde”. ( Bron: Wikipedia )

Geschiedenis: Het stuk werd gecomponeerd tussen 1973 en 1976 onder de naam Perpetuum. Een paar maanden voor de eerste uitvoering werd de titel Canto Ostinato gekozen. Deze wordt vaak vertaald als "koppig (obstinaat) lied", maar in feite wordt met de muziekterm "ostinato" een kort muzikaal motief bedoeld dat gedurende een compositie (of een deel daarvan) telkens wordt herhaald. De première werd gespeeld op 25 april 1979 in Bergen (Noord-Holland) door de componist, Stanley Hoogland en Chaim Levano op drie piano's en Andries Hubers (vanwege de kosten) op een elektronisch orgeltje. De compositie bereikt een breed publiek. Van de cd die Polo de Haas en Kees Wieringa in 1996 van Canto Ostinato maakten, werden meer dan 15.000 exemplaren verkocht: een unicum voor een Nederlandse componist van 'serieuze muziek'. Als oorzaak daarvan kan het feit worden aangemerkt dat deze eigentijdse klassieke muziek overwegend tonale harmonieën gebruikt en daardoor gemakkelijk in het gehoor ligt. Bovendien kan de voortdurende herhaling van kleine motiefjes een hypnotiserende werking op de luisteraar uitoefenen. De status die deze muziek bij het publiek gekregen heeft, wordt ook geïllustreerd door diverse spectaculaire uitvoeringen die van Canto Ostinato zijn georganiseerd, bijvoorbeeld op 26 juni 2010 door vier pianisten in de hal van het hoofdstation van Groningen en op 14 augustus van datzelfde jaar een bespeling van de beiaard van de Dom van Utrecht. Jeroen en Sandra van Veen gaven in 2012 een serie ligconcerten in Nederlandse schouwburgen en Cello8ctet Amsterdam voerde het werk in dat jaar uit tijdens het AmsterdamseGrachtenfestival, in de nog lege Metrotunnel van de Noord/Zuidlijn. In 2010 werd het ballet Bullet Proof Mamma van de Israelische choreograaf Itzik Galili uitgevoerd op de muziek van de Canto. In 2011 maakte de Nederlandse documentairemaker Ramón Gieling de film Over Canto over de compositie en de invloed die deze op mensen kan hebben. Deze documentaire heeft een grote bijdrage geleverd in de heropleving van de populariteit van het stuk. In 2013 verscheen het boek Canto Ostinato van Wilma de Rek. Met dank aan de virtuose pianisten: Tom Deneckere, Maarten Van Ingelgem, Eva Caudron & Griet Grypdonck. En aan Quatre Mains Piano's voor het verhuur van de concertpiano's.